Μία υπόθεση που με απασχόλησε ιστορικά και θέλησα να μάθω περισσότερα είναι και η συγκεκριμένη. Θα προσπαθήσω να σας την μεταφέρω, αν και δεν ξέρω από που να αρχίσω... αλλά η αρχή είναι το ήμισυ του παντός και πρέπει να περάσω αυτό το εμπόδιο, τώρα που σας γράφω ετούτες τις σειρές... Δεν ξέρω, αλλά αυτήν η οικογένεια μου είναι αρκετά συμπαθής, δεν γνωρίζω εάν σε αυτό συμβάλλει το ότι οι μοίρες τους επιφύλασσαν τραγικό τέλος, η απλότητα των χαρακτήρων τους ή εάν συμβάλλει άλλος παράγοντας...

Η Ρωσική Αυτοκρατορική οικογένεια των Ρομάνοφ (Τσάρος Νικόλαος Β', η σύζυγός του Τσαρίνα Αλεξάνδρα Φιόντοροβνα και τα πέντε παιδιά τους, Όλγα, Τατιάνα, Μαρία, Αναστασία και ο μικρός Αλεξέι Τσάρεβιτς, ο διάδοχος στο θρόνο), όπως και όσοι φυλακίστηκαν μαζί τους, ο Ευγένιος Μπότκιν, η Άννα Ντεμίντοβα, ο Αλεξέι Τρουππ και ο Ιβάν Χαριτόνοφ εκτελέστηκαν είτε μέσω πυροβολισμού, ξιφολόγχης είτε ξυλοκοπήθηκαν μέχρι θανάτου στο Αικατερίνενμπουργκ στις 17 Ιουλίου του 1918. Ο Τσάρος και η οικογένειά του δολοφονήθηκαν από Μπολσεβίκους υπό την ηγεσία του Γιάκοφ Γιουρόφσκι, ο οποίος εκτελούσε τις εντολές του Περιφερειακού Σοβιέτ των Ουραλίων. Οι σοροί τους ακρωτηριάστηκαν, κάηκαν και ετάφησαν σε ένα χωράφι, που έμεινε γνωστό με την ονομασία Γκανίνα Γιάμα, στο δάσος Κοπτυάκι.

Παρά τις πληροφορίες ότι «όλη η οικογένεια είχε την ίδια μοίρα με την κεφαλή της», οι Μπολσεβίκοι απλώς ανακοίνωσαν το θάνατο του Τσάρου Νικολάου Β', με τις επίσημες ανακοινώσεις του Τύπου ότι «Η σύζυγος του Νικολάου Ρομάνοφ και ο γιος της εστάλησαν σε ασφαλές μέρος». Για περισσότερα από οκτώ χρόνια, η Σοβιετική ηγεσία διατηρούσε συστηματικά έναν ιστό παραπληροφόρησης σχετικά με τις τύχες των μελών της οικογενείας, ισχυριζόμενοι από το Σεπτέμβριο του 1919 ότι δολοφονήθηκαν από αριστερούς αντιστασιακούς κατά των Μπολσεβίκων κατά τη διάρκεια εκκαθαρίσεων, αρνούμενοι εντελώς από τον Απρίλιο του 1922 ότι τελικά ήταν νεκροί. Η Σοβιετική ηγεσία αναγνώρισε τις δολοφονίες των Ρομάνοφ το 1926, μετά τη δημοσίευση της έρευνας του Σοκόλοφ, αλλά συνέχισε να ισχυρίζεται ότι οι σοροί τους είχαν καταστραφεί και ότι η κυβέρνηση του Βλαντίμιρ Λένιν δεν είχε καμμία ανάμειξη. Η εμφάνιση κατά καιρούς διαφόρων απατεώνων που διεκδικούσαν την αμύθητη περιουσία της Τσαρικής οικογένειας, υποδυόμενοι κάποιο από τα αγνοούμενα μέλη, είχε προσελκύσει το ενδιαφέρον των Μέσων Ενημέρωσης ακόμη και εκτός της Σοβιετικής Ρωσίας, σε ορισμένες περιπτώσεις. Η συζήτηση που είχε ανοίξει, από το 1938 συμπεριλάμβανε και το ενδεχόμενο η μοίρα όσων μελών του Τσαρικού οίκου είχαν επιβιώσει να σφραγίζεται από τον Ιωσήφ Στάλιν.

Ένας ερασιτέχνης ερευνητής, ο Αλεξάντερ Αβντόνιν, ανακάλυψε το 1979 το χώρο ταφής της οικογένειας, αλλά το γεγονός περιήλθε στη γνώση του κοινού το 1989, κατά τη διάρκεια της Γκλάσνοστ. Η ταυτότητα των σορών επιβεβαιώθηκε μετά από ιατροδικαστική έρευνα και έρευνα βάσει DNA. Τα υπολείμματα των σορών ετάφησαν στον καθεδρικό ναό των Αγίων Πέτρου και Παύλου στην Αγία Πετρούπολη το 1998, 80 χρόνια μετά τη δολοφονία των Ρομάνοφ. Σημαίνοντα μέλη της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας δεν παρευρέθηκαν στην κηδεία, αμφισβητώντας την αυθεντικότητα των ευρημάτων. Ερασιτέχνες αρχαιολόγοι ανακάλυψαν το 2007, ένα δεύτερο, μικρότερο τάφο, με τις σορούς δύο παιδιών των Ρομάνοφ που δε βρέθηκαν στον πρώτο, μεγαλύτερο τάφο. Παρόλα αυτά, οι σοροί παραμένουν σε κρατικό σκευοφυλάκιο, με επιπρόσθετους έλεγχους DNA να βρίσκονται σε εκκρεμότητα. Το 2008, μετά από παρατεταμένες και περίπλοκες νομικές προστριβές, το γραφείο του Γενικού Εισαγγελέα της Ρωσίας, αποκατέστησε τη μνήμη των Ρομάνοφ ως «θυμάτων πολιτικής καταστολής». Το 1993, η μετα-Σοβιετική κυβέρνηση άνοιξε κακουργηματικό φάκελο για την υπόθεση της δολοφονίας των Ρομάνοφ, αλλά δεν ασκήθηκε δίωξη εναντίον κάποιου, καθώς όλοι οι δράστες ήταν ήδη νεκροί.

Ορισμένοι ιστορικοί αποδίδουν τις διαταγές της εκτέλεσης στην κυβέρνηση στη Μόσχα, ιδιαίτερα στον Γιάκοβ Σβερντλόφ και στον Βλαντίμιρ Λένιν, οι οποίοι κατά τη διάρκεια του Ρωσικού Εμφύλιου Πολέμου, ήθελαν να αποτρέψουν τη διάσωση της Αυτοκρατορικής Οικογένειας από την Τσεχοσλοβάκικη Λεγεώνα που πλησίαζε, πολεμώντας ενάντια στους Μπολσεβίκους στο πλευρό του Λευκού Στρατού. Αυτή η θεωρία υποστηρίζεται από ένα απόσπασμα στο ημερολόγιο του Λέων Τρότσκι. Η έρευνα της οποίας προΐστατο ο Βλαντίμιρ Σολοβύοφ κατέληξε το 2011 στο συμπέρασμα ότι παρά την απόδοση των κρατικών αρχείων στο φως της δημοσιότητας στην εποχή μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, δεν έχει βρεθεί ακόμη γραπτή απόδειξη ή έγγραφο που να αποδεικνύει ότι οι εντολές εκτέλεσης της οικογένειας των Ρομάνοφ, προήλθαν είτε από τον Λένιν είτε από τον Σβερντλόφ. Παρόλα αυτά, είναι βέβαιο ότι κάλυψαν τους δράστες μετά την εκτέλεση, χωρίς να τους επιβάλλουν κυρώσεις και επιδοκίμασαν επισήμως το συμβάν. Ο Λένιν είχε τον απόλυτο έλεγχο των Ρομάνοφ αν και φρόντισε το όνομά του να μην αναμιχθεί με τη μοίρα τους σε οποιοδήποτε επίσημο έγγραφο. Ο πρώην πρόεδρος της Ρωσίας, Μπορίς Γιέλτσιν, περιέγραψε τις δολοφονίες των Ρομάνοφ ως μια από τις πιο μελανές σελίδες της Ρωσικής ιστορίας.

Παρασκήνιο
Στις 22 Μαρτίου 1917, ο έκπτωτος πλέον μονάρχης Νικόλαος Β', αποκαλούμενος περιφρονητικά από τους φρουρούς ως «Νικόλαος Ρομάνοφ», επανασυνδέθηκε με την οικογένειά του, στο Παλάτι του Αλέξανδρου, στο Τσάρσκογιε Σελό. Η Ρωσική Προσωρινή Κυβέρνηση τον έθεσε μαζί με την οικογένειά του εκεί σε κατ' οίκον περιορισμό, φρουρώντας τους στους χώρους του παλατιού.

Τον Αύγουστο του 1917, η προσωρινή διακυβέρνηση του Αλέξανδρου Κερένσκι μετέφερε τους Ρομάνοφ στο Τόμπολσκ, ισχυριζόμενη ότι επρόκειτο για προστατευτικά μέτρα, για να διαφυλάξει την οικογένεια από την ολοένα και διογκούμενη επανάσταση. Στο Τόμπολσκ διέμεναν στην έπαυλη του πρώην κυβερνήτη με ένα σχετικό επίπεδο ανέσεων. Μετά τον Οκτώβριο του 1917, οπότε και οι Μπολσεβίκοι ανέλαβαν την εξουσία, ο κατ' οίκον περιορισμός της οικογένειας έγινε πιο αυστηρός, ενώ όλο και πιο συχνές ήταν οι συζητήσεις για τη δίκη του Νικολάου Β'. Του απαγορεύτηκε να φορά επωμίδες, ενώ οι φρουροί της οικογένειας είχαν χαράξει έκφυλα σχέδια στο φράκτη της οικίας για να προσβάλλουν τις κόρες του. Στις 1 Μαρτίου 1918, επιβλήθηκε στην οικογένεια στρατιωτικό συσσίτιο σε μερίδες. Έτσι, έπαυσαν πολυτέλειες, όπως το βούτυρο και ο καφές, ενώ δέκα αφοσιωμένοι και πιστοί υπηρέτες απαλλάχτηκαν των καθηκόντων τους. Καθώς οι Μπολσεβίκοι γίνονταν όλο και πιο ισχυροί, η κυβέρνηση τον Απρίλιο, υπό την καθοδήγηση του Βασίλι Γιάκοβλεφ, μετακίνησε τον Νικόλαο, την Αλεξάνδρα και την κόρη τους Μαρία στο Αικατερίνενμπουργκ. Ο Αλεξέι, που έπασχε από σοβαρή περίπτωση αιμοφιλίας, ήταν αρκετά ασθενής για να συνοδεύσει τους γονείς του και έτσι έμεινε με τις αδελφές του Όλγα, Τατιάνα και Αναστασία στο Τόμπολσκ μέχρι το Μάιο του 1918. Ο Νικόλαος, η Αλεξάνδρα και η κόρη τους Μαρία, φυλακίστηκαν μαζί με λιγοστούς εναπομείναντες ακόλουθους στο σπίτι του Ιπάτιεφ, που είχε εκκενωθεί από τον ιδιοκτήτη του Νικολάι Νικολάγιεβιτς Ιπατίεφ και είχε οριστεί ως «Σπίτι Ειδικού Σκοπού».

«Όλοι όσοι έχουν συλληφθεί, κρατώνται ως όμηροι. Η παραμικρή προσπάθεια αντιεπαναστατικής δράσης στην πόλη, θα αντιμετωπιστεί με τη συνοπτική εκτέλεση των ομήρων».

— Στρατιωτικός Κομμισσάριος των Μπολσεβίκων Φίλιππος Γκολοσκυόκιν, υπεύθυνος κράτησης των Ρομάνοφ στο Αικατερίνενμπουργκ, ανακοίνωση στην τοπική εφημερίδα .

Το Σπίτι Ειδικού Σκοπού
Η αυτοκρατορική οικογένεια φυλασσόταν σε αυστηρή απομόνωση στο σπίτι του Ιπάτιεφ. Τους είχε απαγορευτεί να χρησιμοποιούν οποιαδήποτε άλλη γλώσσα πέρα από τα Ρώσικα για την επικοινωνία τους. Δεν τους επιτρεπόταν η πρόσβαση στις αποσκευές τους, που φυλάσσονταν σε ένα βοηθητικό οίκημα στην εσωτερική αυλή της οικίας του Ιπάτιεφ. Είχαν κατασχέσει τις φωτογραφικές τους μηχανές και τον παρελκόμενο εξοπλισμό. Οι υπηρέτες τους είχαν διαταχθεί να απευθύνονται στους Ρομάνοφ με τα πατρώνυμα και τα μητρώνυμά τους, χωρίς να πραγματοποιούν αναφορά σε τίτλους ευγενείας. Πραγματοποιούνταν τακτικές έρευνες των υπαρχόντων των Ρομάνοφ, όπως και κατασχέσεις χρηματικών ποσών για «ασφαλή φύλαξή τους από τον ταμία του Περιφερειακού Σοβιέτ των Ουραλίων», ενώ πραγματοποιήθηκαν και αρκετές απόπειρες για να αφαιρεθούν τα χρυσά βραχιόλια της Αλεξάνδρας και των θυγατέρων της από τους καρπούς τους. Ένας διπλός φράκτης από πασσάλους άνω των 4 μέτρων περιέβαλλε το κτίριο, απομονώντάς το από τους γύρω δρόμους. Ο αρχικός φράκτης περιέκλειε τον κήπο κατά μήκος της οδού Βοζνεσένσκι. Στις 5 Ιουνίου 1918 ανεγέρθηκε δεύτερη σειρά πασσάλων, πιο ψηλή και σε μεγαλύτερη έκταση από την πρώτη, περικλείοντας πλήρως το οικόπεδο. Ένας από τους λόγους ανέγερσης και του δεύτερου φράκτη ήταν ότι οι περαστικοί μπορούσαν από το δρόμου να δουν τα πόδια του Νικολάου Β', όταν αυτός χρησιμοποιούσε τη διπλή κούνια του κήπου.

Τα παράθυρα στα δωμάτια της οικογένειας παρέμεναν σφραγισμένα και καλυμμένα με εφημερίδες. Από τις 15 Μαΐου δε, ασβεστώθηκαν. Η μοναδική πηγή εξαερισμού της οικογένειας ήταν ένα παράθυρο στη μεγάλη κρεβατοκάμαρα που χρησιμοποιούσαν οι θυγατέρες της οικογένειας, αλλά τους απαγορευόταν αυστηρά να το το χρησιμοποιούν για να βλέπουν έξω. Μάλιστα, υπήρξε περιστατικό τον Μάιο οπότε και η Αναστασία κρυφοκοίταξε από το παράθυρο, οπότε και ο φρουρός που την αντελήφθη πυροβόλησε για εκφοβισμό προς το μέρος της. Μετά από αρκετές εκκλήσεις, ένα από τα δύο παράθυρα στη γωνιακή κρεβατοκάμαρα του Τσάρου και της Τσαρίνας αποσφραγίστηκε στις 23 Ιουνίου 1918. Παρόλα αυτά, δόθηκαν στους φρουρούς οι εντολές να εντείνουν την επιτήρηση, ενώ οι κρατούμενοι προειδοποιήθηκαν να μην κοιτούν από τα παράθυρα ούτε να επιχειρήσουν να πραγματοποιήσουν σινιάλο σε περαστικούς, ειδάλλως θα τους πυροβολούσαν. Από αυτό το παράθυρο το μόνο που φαινόταν ήταν η κορυφή του καμπαναριού του Καθεδρικού της οδού Βοζνεσένσκι που βρισκόταν στην απέναντι πλευρά του δρόμου. Μετά τις 11 Ιουλίου το παράθυρο σιδηροφράχτηκε, μετά από επαναλαμβανόμενες προειδοποίησεις του Γιουρόφσκι στην Αλεξάνδρα για να μη στέκεται πολύ κοντά στο ανοιχτό παράθυρο.

Ο διοικητής της Φρουράς και οι ανώτεροι βοηθοί του είχαν πλήρη πρόσβαση οποιαδήποτε χρονική στιγμή σε κάθε δωμάτιο της οικογενείας. Οποτεδήποτε οι κρατούμενοι ήθελαν να βγουν από τα δωμάτιά τους για να χρησιμοποιήσουν την τουαλέτα του ισογείου, έπρεπε να χτυπούν ένα κουδούνι. Επιπλέον, μετά τα παράπονα των φρουρών ότι οι προμήθειες νερού εξαντλούνταν συχνά, επιβλήθηκε αυστηρή χορήγηση νερού σε μερίδες. Η αναψυχή επιτρεπόταν μόνο δύο φορές την ημέρα στον κήπο, για μισή ώρα το πρωί και μισή το απομεσήμερο. Οι κρατούμενοι είχαν δεχθεί αυστηρές προειδοποιήσεις, για να μη συνδιαλέγονται με τους φρουρούς. Οι μερίδες της διατροφής των Ρομάνοφ αποτελούνταν κυρίως από τσάι και μαύρο ψωμί για πρωινό και κοτολέτες ή κρεατόσουπες για γεύμα, καθώς όπως τους είχαν πληροφορήσει «δεν τους επιτρεπόταν πλέον να διαβιούν ως Τσάροι». Στα μέσα Ιουνίου, καλόγριες από το Μοναστήρι του Νοβο-Τιχβίνσκι, έφερναν πρόσθετο φαγητό στους Ρομάνοφ, το περισσότερο από το οποίο οι δεσμοφύλακες πετούσαν μόλις έφτανε στην αποχέτευση. Η οικογένεια δεν επιτρεπόταν να στέλνει ή να λαμβάνει αλληλογραφία ούτε φυσικά να δέχεται επισκέπτες. Η Πριγκίπισσα Έλενα της Σερβίας επισκέφθηκε το σπίτι τον Ιούνιο, αλλά οπλισμένοι φρουροί της απαγόρεψαν να εισέλθει. Οι τακτικές επισκέψεις του Δρ. Βλάντιμιρ Ντερεβένκο για να φροντίσει την πάθηση του Αλεξέι, περικόπηκαν κατά τη διάρκεια της διοίκησης του Γιουρόφσκι. Οι έξοδοι της οικογένειας για να παρακολουθήσουν τη Θεία λειτουργία της κοντινής εκκλησίας δεν επιτρεπόταν. Στις αρχές του Ιουνίου έπαυσαν να φέρνουν στην οικογένεια εφημερίδες.

Για να διατηρήσουν την αίσθηση της φυσιολογικής ροής των πραγμάτων και για να τους καθησυχάσουν, οι Μπολσεβίκοι διασφάλισαν τους Ρομάνοφ στις 13 Ιουλίου 1918 ότι δύο από τους πιστούς τους υπηρέτες, ο Κλεμέντυ Ναγκόρνι (ο ναύτης που εξυπηρετούσε ως παιδαγωγός του Αλεξέι) και ο Ιβάν Σέντνεφ (θείος του Λεονίντ Σέντνεφ και φρουρός των τεσσάρων θυγατέρων των Ρομάνοφ) «είχαν σταλεί αλλού από την κυβέρνηση», δηλαδή εκτός δικαιοδοσίας του Αικατερίνενμπουργκ και του Κράι Περμ. Στην πραγματικότητα και οι δύο άντρες ήταν ήδη νεκροί από τον Μάιο, οπότε και οι Μπολσεβίκοι τους είχαν απομακρύνει από το σπίτι του Ιπάτιεφ. Στις 6 Ιουλίου είχαν εκτελεστεί από την τοπική επιτροπή των Τσέκα, μαζί με μία ομάδα αιχμαλώτων, σε αντίποινα για το θάνατο ενός τοπικού ήρωα των Μπολσεβίκων, του Ιβάν Μιχαήλοβιτς Μαλύσεφ, από το Λευκό Στρατό. Στις 14 Ιουλίου, ένας ιερέας και ένας διάκονος λειτούργησαν κατ' οίκον τους Ρομάνοφ. Το επόμενο πρωινό, προσελήφθησαν τέσσερις γυναίκες για να καθαρίσουν τα πατώματα της οικίας του Ιπάτιεφ. Ήταν και οι τελευταίοι απλοί πολίτες που είδαν τα μέλη της οικογένειας ζωντανά. Είχαν δοθεί αυστηρές εντολές τόσο στους ιερωμένους όσο και στις νοικοκυρές να μη μιλήσουν με οποιονδήποτε τρόπο με τα μέλη της οικογένειας. Ο Γιουρόφσκι ήταν παρών και επέβλεπε άγρυπνα τόσο κατά τη διάρκεια της λειτουργίας όσο και κατά την παραμονή των τεσσάρων νοικοκυρών στο σπίτι.

16.12.1962 - Ο γηραιός Άγγλος κληρικός Τόμψον, προερχόμενος εκ Κένυας, διήλθεν εκ Καίρου, δηλώνοντας ότι προτίθεται να μεταβεί εις Λήμνο για την αναζήτηση θησαυρού κοσμημάτων, τον οποίο έστειλε η Τσαρίνα της Ρωσίας στο Άγιο Όρος, ως τάμα, για την σωτηρία του μικρού γιού της, Αλεξίου (Αλεξέι) Τσάρεβιτς, διαδόχου του Ρωσικού θρόνου. Ο θησαυρός κατέληξε στην Λήμνο, διότι η αποστολή έγινε αντιληπτή από τους Τούρκους, βάση των ισχυρισμών του Τόμψον. Ο αιδεσιμώτατος αποφάσισε να αναζητήσει τον θησαυρό, μετά από δημοσίευμα σε αγγλική εφημερίδα, ότι προ τριμήνου, καλόγηρος εξ' Αγίου Όρους μετέβη εις την Λήμνον και επιχείρησε να ανεύρει ματαίως τον εν λόγω θησαυρό.

Ο Τόμψον λέει πως υπηρέτησε κατά τον ΑΠΠ εις τον Αγγλικό στόλο, ο οποίος ... εις το Μούδρον της Λήμνου και ισχυρίζεται ότι κατέχει το μυστικό του θησαυρού από Έλληνα κληρικό, ο οποίος τον οδήγησε στην περιοχή. Έκτοτε δεν σκέφτηκε να αναζητήσει τα πολύτιμα δώρα της Τσαρίνας, διότι είχε την εντύπωση ότι αυτά είχαν ανευρεθεί και αποσταλεί εις την Μονή του Αγίου Όρους, διά την οποίαν προορίζοντο. Μόλις πληροφορήθη προ μηνός την υπόθεση αποφάσιε να αναλάβει την πρωτοβουλία και μεταβαίνει τώρα εις Λονδίνο διά να οργανώσει εκεί την αναζήτηση του θησαυρού, ο οποίος κατ' αυτόν είναι αξίας 300.000 λιρών Αγγλίας.

0_1703037614297_19621223-1 ΛΗΜΝΟΣ ΘΗΣΑΥΡΟΙ ΤΣΑΡΩΝ.pdf

0_1703037645377_19621223-5 ΛΗΜΝΟΣ ΘΗΣΑΥΡΟΙ ΤΣΑΡΩΝ.pdf

0_1703037684601_19621224-3 ΘΗΣΑΥΡΟΣ 300.000 ΛΙΡΩΝ ΤΗΣ ΔΥΝΑΣΤΕΙΑΣ ΡΟΜΑΝΩΦ ΕΥΡΙΣΚΕΤΑΙ ΘΑΜΜΕΝΟΣ ΕΙΣ ΛΗΜΝΟΝ ΝΗΣΟΝ.pdf

... Μετά από το όλο ιστορικό των άρθρων καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως κάτι πρέπει να υπάρχει στην περιοχή του Μούδρου της Λήμνου...Άγνωστο αν ο κληρικός Τόμψον μετέβει εις Λήμνο για έρευενες. Δεν μπόρεσα να εντοπίσω άλλα δημοσιεύματα.

Μαθαίνουμε επίσης από αυτά τα άρθρα πως γύρω στο 1940, ένας κάτοικος του χωριού Ρωσοπούλι Λήμνου, ο Κ. Μπογδάνος βρήκε 2,5 κιλά χρυσά νομίσματα καθώς έσκαβε το χωράφι του μεταξύ Ρωσοπουλιού και Καμινιών. Δεν μπόρεσε όμως να τα εξαργυρώσει και τα εμπιστεύτηκε σε έναν συγγενή του. Και ο συγγενής του αφού τα διέθεσε, έφυγε και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα.

Γράφει η Ευαγγελία Λιάπη
Η Λήμνος κι οι κρυμμένοι θησαυροί

Τη δεκαετία του 1940 και λίγο μετά τη γερμανική κατοχή ένας Λημνιός που κατοικούσε στο χωριό Κοντοπούλι μια μέρα ενώ έσκαβε το κτήμα του ανακάλυψε ένα θησαυρό με χρυσά νομίσματα.Ο θησαυρός λέγεται ότι ζύγιζε δυόμισι κιλά. Ο Λημνιός βρήκε το θησαυρό αλλά δεν ήξερε τι έπρεπε να κάνει για να επωφεληθεί.

Χρόνια φτωχικά, αμάθεια, στερήσεις, απομόνωση.Έτσι εμπιστεύτηκε το μυστικό σε ένα συγγενή του.Ο συγγενής του πονηρός όπως ήταν πήρε το θησαυρό με το πρόσχημα να τον βοηθήσει στην εξαργύρωση, πήγε στην Αθήνα τον εξαργύρωσε, κράτησε τα χρήματα για τον εαυτό του κι εξαφανίστηκε.

Ο Λημνιός από το Κοντοπούλι για χρόνια διηγούνταν το πάθημα του στο καφενείο του χωριού του και μοιρολογούσε.

Μια μέρα τη δεκαετία του 1950 ένα Λημνιός από τα Καρπάσι έβοσκε το κοπάδι του.Κάποια στιγμή σταμάτησε σε μια πηγή για να ποτίσει τα ζωντανά.Πότισε πρώτα το άλογο του και βιαστικά το έδεσε για να συνεχίσει το πότισμα του κοπαδιού.Ξαφνικά εξαιτίας μιας μέλισσας το άλογο ξιπάστηκε,τρόμαξε και στην τρομάρα του πάνω σήκωσε την τεράστια γούρνα πάνω στην οποία ο βοσκός είχε πρόχειρα δέσει το άλογο του.Ο τόπος γέμισε με χρυσές λίρες.

Κατά τη δεκαετία του 1960 Λημνιός κάτοικος του Λειβαδοχωρίου καθώς όργωνε το κτήμα του βρήκε ένα μεγάλο τσουκάλι γεμάτο τουρκικούς παράδες.Άχρηστα νομίσματα είπε ο γεωργός απογοητευμένος και τα πέταξε στη χωματερή.Πήγαν τα μικρά παιδιά του χωριού στη συνέχεια τα πήραν και τα έπαιζαν αφού δεν είχαν καμμιά αξία.

Δεκαετία του 1970. Καλλιόπη.Μια ομάδα από καμμιά δεκαριά παιδιά πηγαίνει με τα πόδια στην παραλία του Κέρους για μπάνιο.Σταματούν σε ένα μποστάνι παίρνουν ένα καρπούζι, το ανοίγουν,τρώνε και συνεχίζουν την πορεία τους προς τη θάλασσα.Ξαφνικά ακούγεται μια παιδική φωνή να ενημερώνει τους φίλους του.

-Κοιτάξτε τι βρήκα!!!!Τα παιδιά σταματούν και κοιτάζουν το φίλο τους ο οποίος κρατά ένα πακέτο με ελληνικά χαρτονομίσματα των δεκαετιών 1920, 1930 και 1940.Θησαυρός είπαν με μια φωνή τα παιδιά.

-Που τα βρήκες?

-Εδώ, στο μονοπάτι καθώς περπατούσαμε, είπε το παιδί.

Τα παιδιά μοιράστηκαν το θησαυρό τους έτσι ώστε όλοι να πάρουν από λίγα χαρτονομίσματα και χαρούμενα συνέχισαν για το μπάνιο τους στη θάλασσα.

Το 1980 μια οικογένεια από το Θάνος κληρονομεί το πατρικό της σπίτι.Παλιό σπίτι εκατονταετίας.Το σπίτι για χρόνια ήταν εγκατελειμένο. Οικογενειακός θρύλος συνέδεε τον αρχικό ιδιοκτήτη του σπιτιού που ήταν μυλωνάς με χρυσές λίρες. Η οικογένεια αποφασίζει να το επισκευάσει. Γκρεμίζουν ένα εσωτερικό τοίχο για να δημιουργήσουν ένα ενιαίο χώρο που θα ένωνε την κουζίνα με το καθιστικό, ξυλώνουν τα παλιά ξύλινα πατώματα που είχαν καταστραφεί κι αλλάζουν τα κεραμίδια.Οι συγγενείς τους επαναλαμβάνουν ασταμάτητα υπάρχει θησαυρός.Οι ένοικοι αδιαφορούν αλλά συνεχίζουν τις εργασιές .

Αποτέλεσμα.Ο θησαυρός δεν βρέθηκε.Τι βρέθηκε? Ένα σπαθί το οποίο είχαν χτίσει στον εσωτερικό τοίχο και μια χούφτα από οθωμανικά χάλκινα νομίσματα και λίγα ιταλικά νομίσματα της Κατοχής.Τα περισσότερα νομίσματα βρεθήκαν στα κεραμίδια.

Μέσα δεκαετίας του 1990. Μια γερμανίδα τουρίστρια επισκέπτεται τη Λήμνο κι αρχικά διαμένει σε μια σκηνή στο Κέρος.Φωτογραφίζει εξωκλήσια και στα καφενεία των χωριών που επισκέπτεται ρωτάει τους ντόπιους και συλλέγει πληροφορίες για διάφορες τοποθεσίες. Αργότερα στήνει τη σκηνή της κοντά σε ένα παραθαλάσσιο εξωκλήσι.Όταν έφυγε οι κάτοικοι είδαν ότι είχε σκάψει δίπλα στο ιερό.Στο χωριό συζητήθηκε έντονα το γεγονός.Κόρη γερμανού διοικητή είπαν πως ήταν κι έψαχνε για το θησαυρό που'χε κρύψει ο πατέρας της λίγο πριν την αποχώρηση του γερμανικού στρατού από το νησί.

Δεκαετία 2000.Μια παρέα παιδιών εκεί που έπαιζε κοντά σε ένα ρυάκι βρήκαν χρυσές λίρες.Αργότερα έμαθαν πως οι λίρες άνηκαν σε ενοίκους ενός σπιτιού που ήταν κοντά στο ρυάκι.Το 1942 καθώς οι Γερμανοί είχαν κάνει έφοδο στο σπίτι τους όπως και στα υπόλοιπα σπίτια του χωριού οι ένοικοι φοβούμενοι ότι θα τους πάρουν τα κοσμήματα και τα νομίσματα τους τα πέταξαν από το παράθυρο στο ρυάκι.Αργότερα πήγαν να συλλέξουν το θησαυρό τους όμως κάποια νομίσματα είχαν χαθεί μέσα στην πλούσια βάστηση.Αυτά τα νομίσματα τυχαία βρήκαν τα παιδιά εξήντα χρόνια αργότερα.

Οι ιστορίες για τους θησαυρούς και τους χρυσοθήρες του νησιού πολλές.Όμως κάθε φορά που γίνεται αναφορά σε μια ιστορία σκέφτομαι το παραμύθι του Αισώπου με τον γεωργό πατέρα και τους γιους.Πεθαίνοντας τους ενημέρωσε πως ο θησαυρός του είναι θαμμένος στο αμπέλι του.Δεν έπρεπε όμως να ξεριζώσουν τα κλήματα για να τον βρουν.Μπορούσαν να σκάψουν γύρω από τις ρίζες και να κλαδέψουν όσα κλήματα τους εμπόδιζαν.Ο γιοι κατάφεραν και βρήκαν το θησαυρό.Ο θησαυρός ήταν, είναι και θα είναι η καλλιέργεια του αμπελιού.

Θα σας γράψω και κάτι από ένα κιτάπι...

Οδησσός Ουκρανίας 1917, Έγινε η φόρτωση του θησαυρού. Ο καπετάνιος ... έμπιστος των Τσάρων Νικόλαου και Αλεξάνδρας παρέλαβε το φορτίο για να το μεταφέρει στην Ιερά Μονή Αγίου Παντελεήμονος, Ρωσικόν Μοναστήρι του Αγίου Όρους.

Το πλοίο αφού πέρασε τα στενά άραξε στον κόλπο του Κοντιά της νήσου Λήμνου. Ο καπετάνιος ... έβγαλε το φορτίο στην ξηρά και το έκρυψε κάπου εις την παραλία.

Εις τον τόπον έχτισε μικρό εξωκκλήσι 3x3. Αμέσως μετά αναχώρισε διά την Αμερικήν. Προ του θανάτου του ο καπετάνιος άφησε στην κόρη του διάγραμμα και επιστολή με την εντολή όπως η κόρη του παραδώσει ταύτα εις την Ιερά Μονή του Αγίου Όρους. Το έτος 1940 Οκτώβριος, η κόρη παρέδωσε την επιστολή και το διάγραμμα εις τον αντιπρόσωπο της Ιεράς Μονής στην Θεσσαλονίκη (Ρώσο Ηγούμενο), ο οποίος εφύλαξε τα έγγραφα εις την Μονή.

Σκήπτρα - Κορώνες - ...
55.000 Χρυσά Ρούβλια
Πολύτιμες πέτρες

Οπότε ο μοναχός από το Άγιο Όρος (βάση της μαρτυρίας του Άγγλου κληρικού Τόμψον), όντως έψαξε στην Λήμνο για τον συγκεκριμένο θησαυρό. Γνωρίζει κανείς τίποτα για την ιστορία; Αν και το Όρος βγάζει άκρη σε τέτοιες υποθέσεις...